Niedawno miałem okazję stworzyć trochę kodu w Pythonie. Popisałem sobie w nim kilka dni i muszę przyznać… język jest tragiczny, zastanowię się kilka razy zanim po raz kolejny go użyję.

Wpis ten dedykuję pewnej osobie, która ciągle mi przypomina, abym pisał nowe wpisy. :)

64-bitowe procesory x86_64, x64, amd64, intel64, czy jak je tam chcemy zwać, zdobywają coraz większą popularność. Jest również coraz więcej systemów operacyjnych wykorzystujących ich potencjalne możliwości. Nareszcie pozbyliśmy się problemu przekręcenie licznika w 2038! Nareszcie możemy zaadresować 1 TiB fizycznej pamięci (to, że nasza płyta główna obsługuje 3 GiB, a jak mamy szczęście 3,5 GiB to już szczegół). Nareszcie mamy 48-bitową logiczną przestrzeń adresową (tj. 256 TiB)! Do tego dochodzi lepsza obsługa instrukcji SIMD, więcej rejestrów, 64-bitowa arytmetyka itp.

Rzecz jasna nie ma nic za darmo. Za te udogodnienia musimy płacić i bynajmniej nie chodzi mi o pieniądze, bo to raczej najmniej istotne — istotniejszą kwestią jest większe zużycie pamięci z powodu użycia ośmiobajtowych wskaźników, czy wyrównania stosu do ośmiu bajtów nawet jeżeli zrzucamy na niego liczbę 32-bitową. Do tego dochodzi jeszcze bardziej skomplikowany, a przez to wolniejszy, proces tłumaczenia adresów logicznych na adresy fizyczne.

Ostatnio, przy okazji zmiany systemu plików z Reiser4 na ext3 postanowiłem zainstalować Gentoo. Głównym motywem był jednak nie system plików, a fakt posiadania 64 bitowego procesora, który nie jest wspierany przez Slackware - dystrybucję, którą używam. Tak, wiem o istnieniu Slamd64, ale od tej dystrybucji wolę trzymać się z daleka… (Update: Na chwilę obecną, gdy dodaję ten wpis do Joggera, mogę powiedzieć, że Slamd64 12.0 nie jest wcale takie złe i działa całkiem stabilnie i przyjemnie.)